Na temat tej płyty pojawiło się już wiele publikacji i choć od momentu pierwszego wydania tego materiału minęło 23 lata, „Rotting” ciągle wzbudza te same emocje, nie tracąc na swojej wyrazistości i sile. Te sześć kompozycji do dziś wzbudza prawdziwe emocje i choć „Rotting” już nie był tak nieokiełznany, jak miało to miejsce w przypadku debiutu SARCOFAGO „Inri”, który zasłynął jako jedno z najbardziej bluźnierczych dzieł w historii metalu w ogóle, to jednak ta płyta cały czas niosła ze sobą spory ładunek nienawiści do wszystkiego, co święte. To istny manifest, wymierzony w przedstawicieli religii krzyża. Wagner wielokrotnie podkreśla: „Religia jest największą zarazą tego świata! Bez niej świat byłby dużo zdrowszy! ‘’

SARCOFAGO przez wielu zostało uznane za zespół satanistyczny, ale myliło się w swojej ocenie. Choć zespół wielokrotnie używał symboliki, która mogła nasuwać takie skojarzenia, nigdy jednak nie utożsamiał się z satanizmem. Była to raczej forma buntu, negacji jednej z najbardziej zwyrodniałych i skorumpowanych religii świata. Brutalna muzyka idealnie korespondowała z tekstami, które wytykają ludziom ślepotę religijną, ograniczenie, wyśmiewa wiarę w Chrystusa, który umarł i którego nie ma. Tylko śmierć jest prawdziwa nieuchronna i pewna.

Wagner pyta słuchacza:

“Why do you believe in christ? Why do you believe, that he isn't dead? Why do you believe in those things? Why do you believe in Hell?

W ten sposób chce wymusić chwilę zadumy: „Dlaczego wierzysz w boga, którego nie ma”? Z drugiej strony pyta o wiarę w piekło, które również jest wymysłem kościoła. To prawdziwie ateistyczne przesłanie. Ukazuje słabości ludzi, wierzących w boga. Dodatkowo okładka autorstwa Kelsona Frosta, budząca po dzisiejszy dzień wiele kontrowersji. Ponura wizja kostuchy obejmującej Chrystusa, a jednocześnie liżącej jego martwe oblicze, dla wielu była solą w oku. Ten album wręcz porażał nienawiścią, będąc jawną prowokacją. Wagner nie obawiał się szydzić z wszystkiego, co miało jakiekolwiek znacznie dla wyznawców tej wiary. W ten sposób chciał obnażyć słabości ludzi wierzących. To niezwykle mroczne pod każdym względem dzieło, emanujące potężną siłą. Zdecydowanie dojrzalsze kompozycje ukazują spory progres zespołu, który na swoim debiucie stawiał przede wszystkim na surowe i mega ekstremalne granie. Teksty na „Rotting” już nie są tak bluźniercze, jak na „Inri”, choć i tak dla wielu mogą uchodzić za rękawicę zniewagi wymierzoną w twarz chrześcijańskiej społeczności. Sama muzyka zdecydowanie lepiej wyprodukowana, ukazuje nieco inne oblicze SARCOFAGO. Sporo tu smaczków, zmian tempa. Zespół nie obawia się eksperymentować, wykorzystując czasem delikatne klawiszowe podkłady, dojrzalsze kompozycje, ciekawsze riffy, co tworzy prawdziwie ponury i mroczny klimat. SARCOFAGO w skuteczny sposób zatacza coraz szersze kręgi ekstremy, uchodząc za zespół bezkompromisowy, do bólu szczery w tym, co robi, stając się wzorem do naśladowania dla wielu innych z całego świata, jak choćby BLASPHEMY i BEHERIT, które czerpały całymi garściami z twórczości Brazylijczyków. Na „Rotting”, obok pięciu premierowych kompozycji, pojawił się ponownie utwór „Nightmare”, znany już wcześniej z debiutu. Jednak tym razem owa kompozycja nabrała zupełnie innego wymiaru. Wolniej zagrana, z klawiszowymi tłami a’la wczesne nagrania VARATHRON czy ROTTING CHRIST, tworzy niesamowity nastrój, choć z drugiej strony kompozycja nie jest pozbawiona zadziorności i tej niepohamowanej, niszczącej siły, tak charakterystycznej dla wersji z debiutu. Brzmienie gitary bardzo przypomina POSSESSED „Beyond The Gates”, nadając ogółowi ciekawej chropowatości. To ze wszech miar ponadczasowe dzieło i jeden z najciekawszych albumów metalowej sceny!