Wydany pierwotnie nakładem Black Dragon w roku 1992, krążek MANILLA ROAD po latach doczekał się winylowego wydania w formie dwupłytowego albumu z nową szatą graficzną, która choć dużo lepsza od pierwowzoru, jednak nie porywa. Ale to nie okładka jest najważniejsza, a zawartość muzyczna, która fascynuje, i choć jest to już nieco inna, bardziej zawansowana technicznie muzyka, wiele w niej elementów nawiązujących do twórczości RUSH czy nawet VAN HALLEN (szczególnie jeżeli chodzi o chórki w „Throne of Blood”, czy niemal hard rockowym „Lux Aetena” posiadającym już wiele prog rockowych smaczków, gdzie po raz pierwszy obok Marka na płycie śpiewają również pozostali muzycy i to nie tylko w chórkach. „Spider” to dla odmiany pełen tajemniczości, choć bardzo ciężko brzmiący numer, z tymi szeptami Marka, które wprowadzają sporo szaleństwa, jakiejś schizofrenicznej atmosfery. „Murder By Derees” - pierwsze wokale robi tu nie Mark a Aaron Brown, który przy okazji nieźle bębni. Zastanawiam się, co tym razem było przyczyną, że na płycie jest tak mało wokali Marka. Tak czy inaczej pozostali muzycy sprawdzili się jako wokaliści. „No Sign From Above” to niemal van hallenowy numer, ma w sobie sporo klimatu lat 80tych. Brzmi niezwykle klasycznie, z tym świetnie pulsującym basem Adrew Crossa. Pojawiają się tu również niemal black sabbathowe doom metalowe motywy, jak np. „In Gein We Trust”, przy czym całość płyty jest niezwykle technicznie zakręcona. Sporo się tu dzieje. To niezwykle złożony album, przez co nie do końca łatwy w odbiorze, adresowany przede wszystkim do bardziej wymagających słuchaczy. „Flesh And Fury” to otwierający drugą płytę numer. Sporo w tej muzyce rock’n’rolla. Kolejny numer, śpiewany tym razem przez Arrona, to MANILLA ROAD jakiej jeszcze nie znaliśmy. Bardzo po amerykańsku brzmiąca płyta. „No Touch” to niemal ballada i tu Mark ustępuje miejsca Arronowi. Bardzo liryczny numer ma w sobie sporo emocji, choć czasem wydaje się za bardzo przesłodzony. Bardzo ciekawe prog metalowe solo i ciekawa skomplikowana sekcja nadają całości niezwykle misternego szlifu. „Hack It Off” to ciężki i bardzo połamany technicznie numer, sporo klangowania na basie, nieźle zakręcony kawałek. Czwartą stronę drugiej płyty otwiera „Forbidden Zone”. To lirycznie rozpoczynająca się kompozycja, która stopniowa nabiera ciężkości. Ten numer to powrót do klasycznego stylu, choć jest tu również sporo wirtuozerii a’la RUSH. Słychać, że panowie świetnie się bawią, to niemal jam session. Wiele popisów instrumentalnych, bardzo bogata muzyka, jeden z ciekawszych utworów na tej płycie. Przykuwa sporą uwagę na tym albumie rewelacyjna gra na basie Adre Crossa. To, co ten człowiek wyczynia z instrumentem to szok! Zresztą wydaje się, że pozostała dwójka muzyków nie prezentuje się wcale gorzej. Wcale nie dziwi, że na tym albumie MANILLA ROAD przełamała wszelkie konwencje w swojej muzyce, pozwalając sobie eksplorować nieco inne obszary. To niezwykle eksperymentalne dzieło. „She’s Fanding”, kolejny liryczny numer w dużej mierze nawiązuje do amerykańskiego heavy metalu. Oczywiście nie brakuje tu również elementów epickich, choć ten pierwiastek jest jakby mniej czytelny na tej płycie. Reasumując, choć jest to inna muzyka, do jakiej przyzwyczaił nas ten wielki zespół, to jednak „The Circus Maximus” niesie z sobą poza świeżym oddechem, ogromy rozwój umiejętności muzyków. To ze wszech miar genialne i perfekcyjne zagrane kompozycje, bardzo dojrzałe aranże. Płyta niesamowicie wyjątkowa, inna, ale naprawdę bardzo dobra.